En jij: ben je bang of ben je vrij?
Het is een populair thema bij Eindbazen. Niet zo gek ook, want het raakt ons allemaal en er zijn nu eenmaal best wat lesjes in te leren… Maar goed dat er bij Eindbazen zo nu en dan een gast langskomt die zijn of haar licht laat schijnen op het ‘onderwerp der onderwerpen’: de liefde.
Hannah Cuppen, schrijfster van de boeken Liefdesbang en Liefdesroep, ontwikkelde haar eigen prachtige visie op de liefde door de ervaringen die haar leven tekenden. En niet alleen op de liefde in relaties. Ook de liefde voor onszelf, de liefde voor het leven en dat wat we doen en zijn. Wat een dijk van een Podcast. Over de grote en moedige reis, van angst…naar liefde.
Het grote plaatje.
Volgens Hannah zitten we middenin een enorme transformatie. Je ziet het in de wereld, waar angst steeds vaker met liefde wordt ‘bestreden’. Maar je ziet het ook heel duidelijk in relaties. Die waren vroeger dikwijls gebaseerd op angst en afhankelijkheid. Tegenwoordig kiezen mensen steeds vaker voor elkaar uit (zelf)liefde. En eigenlijk is dat de enige manier, zegt Hannah. Toch speelt angst in veel relaties onbewust nog steeds een grote rol.
Het ontstaan van angst in een relatie.
Angst kennen we allemaal wel in meer of mindere mate. Maar waar het precies is ontstaan is meestal niet zo helder. Vaak is het pijn die je als kind opliep. Stel je voor; je werd als klein meisje of jongetje genegeerd door je vader. Je moest daarmee dealen, dus zette je een overlevingsmechanisme in. Op dat moment heel handig en welkom. Die mechanismen lossen alleen niet zomaar op. Ze blijven in je systeem en worden in ons latere leven als het ware opnieuw geactiveerd als eenzelfde knop wordt ingedrukt.
Verbindingsangst vs. verlatingsangst.
Er kan dan verlatingsangst ontstaan, dat vaak wordt geuit door overmatig vastklampen aan de ander. Terwijl mensen die bindingsangst hebben ontwikkeld juist weglopen van commitment en behoefte hebben aan ruimte. Plus en min dus. En dat is precies de dynamiek van deze twee angsten in een relatie. Ze trekken elkaar enorm aan maar versterken continu elkaars angst. Zo ontstaat een soort dans tussen verbindingsangst en verlatingsangst die elkaar in de greep houden.
Liefdesbang.
Hannah noemt dit fenomeen ‘liefdesbang’. De verzamelnaam voor angst die voorkomt dat de liefde vrijuit kan stromen. Angst in relaties werkt dus als een soort handrem op de liefde. En dat is natuurlijk alles wat we níet willen. Het goede nieuws; oude pijn is te helen…
Liefde kun je niet vasthouden.
Er is moed voor nodig, dat wel. Om oude patronen en pijnen te durven bekijken. En die, jawel, los te laten. Want liefde en vasthouden, die twee gaan niet samen, zegt Hannah mooi. Al zouden we het nog zo graag willen. Vasthouden werkt geloof ik sowieso niet, helaas. En we zijn er nog wel zo goed in met z’n allen. Fijne ervaringen vastleggen, zo lang mogelijk verlengen en er héél vaak aan terugdenken.
Terug.
Ik ook hoor. Vorige week nog; kwam ik terug van een 8-daagse stilteretraite. Mijn eerste gevoel toen ik thuis kwam, waar ik op zich heel blij was om iedereen weer te zien, was: ik wil terug. Ik zag het gebeuren, moest erom lachen en realiseerde me; er bestaat geen ‘terug’. Feitelijk ben ik me aan ‘t afzetten tegen het huidige moment. Jezelf ‘terugfantaseren’ naar een plek is misschien lekker, maar ook een illusie. Het is willen vasthouden aan iets dat al voorbij is.
Verandering.
Ik begin steeds meer te zien dat het hele leven zo werkt. Alles is een ervaring, die komt en ook weer gaat. Het leven wil ‘beleefd’ worden. Maar vasthouden zorgt voor pijn. Het houdt namelijk een keer op. Alles houdt een keer op. Het enige constante in ons leven is verandering. En in de vrije stroom van het leven gebeurt wat er gebeurt. Fijn, teder, pijnlijk, verdrietig, hemels. Daar kun je je maar beter aan overgeven.
Van liefdesbang naar liefdesvrij.
Wat een waanzinnig mooi thema is dit toch. Opnieuw ben ik geraakt door het simpele maar zo indrukwekkende universele principe dat de liefde alleen kan stromen in vrijheid. Eigenlijk is het zo ontzettend logisch allemaal.
De enige conclusie die ik dan ook kan trekken, is dat ware liefde gaat over loslaten (en dan bedoel ik geen onverschilligheid, maar loslaten als ‘niet vasthouden’). Dat ware liefde gaat over het loslaten van angst, het loslaten van verwachtingen, het loslaten van zekerheid. Het loslaten van elkaar.
En wat er dan overblijft is helemaal niet niks.
Wat er dan overblijft, is álles.
De volledige podcast met Hannah Cuppen is hier te bekijken. Ze heeft trouwens nog een steengoed verhaal over het vinden van je missie, waar ik in deze blog niet eens aan toe ben gekomen.
Enjoy!
Janneke